Masa sasa.

Uszyta z pierwszorzędnej pogardy z domieszką delikatnej nienawiści i solidnego wyobcowania. Zafarbowana bezustanną nieczułością świata. Ludzie to wyspecjalizowani rzemieślnicy zła. Dlatego przytulam się sama. Spójrz to właśnie ja. Od wewnątrz spalona.

wklej klej.

Wbiję ci zaraz w każdą część ciała widelec, nóż, korkociąg i  kilka innych przedmiotów zbrodni kuchennej.  Widzisz to jarmark uczuć mój do ciebie. Poranna brutalność za wieczorną zdradę. A ty mówisz coś teraz o brudnej realności, rzekomej jawie i tego typu dziwactwach. Bezskutecznie. Zaczynasz coś o przykrych konsekwencjach, nużącej rozprawie, wilgotnej celi. Nie działa nadal. Wybacz, ale nie wierzę w tę tutaj rzeczywistość, dla mnie jest subiektywnym, amorficznym obrazem wykrzywionym po przejściu przez pryzmat chwili. W moim wymiarze nie istnieją okrucieństwa w jakich się specjalizujesz dumnie. Nie znajdziesz tak ratunku. Gatką szmatką, trelą morelą, bo te jeszcze nie dojrzały i nadal są twarde. Więc mów więcej i głośniej. Krzycz, płacz, gryź, szarp. A ja w tym czasie podekscytowana strachem w twoich oczach pójdę do składziku po nowe narzędzia. Tak teraz już wiem dlaczego zastawę powinno się kupować na 12 osób. 

złodzień.

I would like to say im sorry, but its not true. Z uśmiechem nie żałuję, nie przepraszam, nie proszę. Wyciskam z siebie te wszystkie urocze ludzkie słabości, których nie rozumiem. Nie znam praw tych i zwyczajów. Albo tylko udaję dzięki a raczej przez swoje romantyczne flaki, wiesz jelita, wątroba i inne tam anatomiczne bajdurzenie. Uświadamiając sobie te wszystkie grzeszki błahe, czyny namoczone-namnożone hipokryzją, tracę pierwotny szacunek do człowieczeństwa, wstydzę się tej smutnej rasy. Pseudo panów, królów wybrukowanej dżungli. Upada ona zwolna, lecz uparcie poniżej poziomu morza i jakiegokolwiek pojęcia. Ale to nie miejsce na moralitety, cnoty śmieszne i nieznane.  To dzika niekoherentna rzeczywistość, chaos mojego serc. Dylatacja czasu, o której wiem zbyt mało. Bo fizyki też nie rozumiem. Widocznie rozum już nie ten, ciało w ogóle z jakiejś powieści sajensfikszyn. Wrócę kiedyś do swojej kosmicznej czarnej dziury, tak niespodziewanie jak się pojawiłam. Jeszcze nie mówię papa, do widzenia, adieu.

tragizm solarny czyżby, może. o Boże.

powypalane klocki, powygryzane szyby. szepczę tylko gdyby... słońce nie było tak gorące, twoje dłonie mniej parzące, oddech płytszy, oko bielsze, łydki tęższe, zęby bielsze, oddech świeższy. i znalazłabym z pewnością kilka, kilkanaście jeszcze życzeń, próśb, wymogów, marzeń, zwierzeń, spojrzeń, mikro ordynacji i cynicznych dewiacji. bo zawsze czegoś brak. nie tylko tobie, nie tylko mi, ale i małej mi i małemu tobie. w deszczu i w żałobie. wczorajszej bolączce i jutrzejszej gorączce. bo wiesz przecież tak dobrze, że dziś nie ma, teraz najprościej w świecie nie istnieje. są tylko dwa ciała rozkoszą związane, namiętnością pochłonięte, splecione głośnym, trzyminutowym uniesieniem, w końcu nic nie trwa wiecznie. minuty przelewają się tylko z garnuszka pierwsza dwadzieścia cztery do imbryczka pierwsza dwadzieścia pięć. i tak po wszystkich naczyniach, kartkach z kalendarza, segmentach notatnika. dwadzieściaczterynasiedem trzystasześćdziesiątpięć dni roku w twoim kroku.

zapełniam jedynie do połowy kartki z rozdziału życie i kropka, pozostałe to homogeniczne i bezpłodne noce, segregowane do teczki zapomnienie.